ρή(γ)ματα και ανα(σ)τολές

Ξέφρενα μύρισε το πρωινό
και όταν σηκωθήκαμε στρώσαμε κόκκινα χαλιά
μα πως συνέβει και με τρεις κουβέντες
φύσηξε αέρας δυνατός-
γλίστρησε η αγάπη και έφυγε!

Θαυμαστικό ή τρείς τελείες. Προτίμησα το θαυμαστικό, όχι για να εκφράσω τη χαρά. Κάθε άλλο. Η έκπληξη είναι το θαυμαστικό. Η άρση της ανίας, της καθιερωμένης ροής των γεγονότων. Όταν μια φιλία μαραίνεται είναι φρόνιμο να την κοιτάξεις (για τελευταία;) φορά στα μάτια. Γυρνώντας πριν σπίτι είδα κάπου γραμμένη μια φράση του Cezanne:
'Πρέπει να βιάζεται κανείς, όταν θέλει να δει κάτι. Τα πάντα εξαφανίζονται.'

Η ροή, η ζωή και ο χρόνος. Πάντα ξέρεις όταν κάτι πεθαίνει, το δύσκολο είναι να το παραδεχτείς. Κάνεις υπομονή, προσπαθείς, πολύ ή λίγο, μα έρχεται η στιγμή που λες δυνατά, δεν πάει άλλο, δεν έχω άλλη δύναμη να συντηρήσω αυτό που με δυσκολία πια στέκεται όρθιο. Σήμερα τελείωσα μια φιλία. Οι κακές στιγμές πάντα υπερτερούσαν σε αριθμό από τις καλές, αυτές οι καλές όμως είχαν τόση ένταση και ποιότητα που οι κακές εξαφανίζονταν μπροστά τους. Και για αυτές πολεμούσα και προσπαθούσα να ξεχνάω, να σβήνω και να ξαναγράφω. Κάποια στιγμή όμως έγινε τρέλλα αυτό. Πόσο να κάνεις υπομονή, πόσο να προσπαθείς να κάνεις τον άλλο να σε καταλάβει, να μπεις στη θέση του, να τον καταλάβεις και να βρεις μια λύση, να βρείς το κουράγιο για την αισιοδοξία; Να βάζεις κάτω επιχειρήματα, να δικηγορείς για το δίκιο σου; Έφτασε λοιπόν εκείνη η στιγμή που ψύχραιμα είπα, δεν μας κάνουμε πια καλό. Και έτσι σήμερα από τη μια έχω δίπλα μου την ανακούφιση, από την άλλη τη θλίψη. Και μ'αυτές τις δυό κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και γράφω, ακούγοντας κάτι τέτοιους ήχους, αφήνοντας τον χρόνο να κυλάει, να υπονοεί την ύπαρξη του.

κατς δι σεπτεμπερ μπριζες

όταν η πόρτα βρόντηξε,
χάθηκε ένα σύνορο
και διαλύθηκε ολόκληρος ο χρόνος
τόσο που σταμάτησε -

καθορίστηκε από ανούσια πράγματα,
σχημάτισε τροχιά
εκσφενδονισμοί ακολούθησαν
και σώπασε η νύχτα
τραβήχτηκαν τα μάτια
οι απορίες γίναν σύννεφα.

ο πόνος ήρθε το επόμενο πρωί


__________________________
Πάνε τρεις μήνες σχεδόν. Από το ταξίδι στο νησί συνέβησαν πολλά και διάφορα. Πάντως εξακολουθώ να μη ζω στην Αθήνα και να ψάχνω διάφορα, με ιδιαίτερη αγάπη στα κόκκινα μπαλόνια. Ένα όμορφο απόγευμα το σημερινό, των δεκαοχτώ βαθμών κελσίου, αλλά με μπλε ουρανό! Η ανάγκη για απομόνωση έχει δώσει τη θέση της σε μια πιο κοινωνική φυσιογνωμία και διάθεση ελαφριά, ανάλαφρη, αλαφροϊσκιωτη, αιθεροβατούσα! Υπέροχο, nicht wahr?


πσ: το κορίτσι με τα μπαλόνια του εδώ

μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια....

Μέσα σε κύματα χαλαρής ζέστης απ'ό,τι μου λένε εδώ, θα πάω σε μερικές ώρες στο λιμάνι του Πειραιά για να πάρω το πλοίο για το αγαπημένο νησί! Μια μέρα, όχι παραπάνω αλλά θα μου είναι αρκετό για εβδομάδες। Όλη η παρέα είναι ήδη εκεί και μένα μου'ρχεται να τραγουδήσω, κάααααλοκαιρινές διακοπές για πάνταααα..

Μπλουμ



πσ: οι αγαπημένοι στο νησί από εδώ

τζαρς τζαρς

Αναρωτιέμαι. Πόσα σε απαρτίζουν και πόσα δείχνεις έξω. Όταν οι φόβοι και αμφιβολίες γίνονται εμπόδιο πόσο μπορεί ο άλλος να καταλάβει κάτι για σένα. Αποφασίζω καμιά φορά να στριμώχνομαι σε μια γωνία να μη με βλέπει κανείς. Το ρήμα αποφασίζω είναι ήδη τραβηγμένο, γιατί απλά συμβαίνει. Αλλά ας μιλήσουμε με ψυχολογικούς όρους και αποφάσεις. Για να μην εκτεθώ, απλά τραβιέμαι. Αντιστρέφοντας τα κριτήρια με τα οποία αντιλαμβάνομαι το περιβάλλον, διογκώνω τους όρους με τους οποίους το περιβάλλον δέχεται εμένα.
Μέσα σε πελάγη σκέψεων και προσπαθειών αποδοχής αυτών που είμαι, καταλήγω στα τόσα μου χρόνια να με περνάνε για μικρότερη! Που δεν μου είχε συμβεί ποτέ! Σίγουρη για τον εαυτό μου, πρός τα έξω πάντα, περνούσα παλιότερα για πολύ. Και σήμερα, η εμπειρία προηγούμενων χρόνων με εμφανίζει πιο κορίτσι από ό,τι είμαι. Ασυνάρτητες σκέψεις.Ή όχι και τόσο. Είναι η ανάπαυλα που κοσκινίζει τα γεγονότα μιας ημέρας μέσα από ένα χωνί και σουρώνει το ζουμί. Όταν κουνάς το μπουκάλι το περιεχόμενο γίνεται ενιαίο, το ανακατεύεις περιοδικά και νάτο το ρόφημα σε διάφανο ποτήρι με χρωματιστό καλαμάκι. Όταν το αφήσεις κάθεται κάτω το ίζημα, το συστατικό που δίνει τη γεύση. Ζάχαρη, λεμόνι, μέλι. Εσύ, εγώ, οι άλλοι.



πσ: daataajewellery

ααααααα......

Μεταξύ μας
δεν υπάρχουν ψέμματα
ε;
Η αγάπη είναι περίεργη. Όσο αφήνεσαι τόσο αποκαλύπτεις. Και στην πρώτη αγάπη αποκαλύπτεσαι πολύ γι'αυτό σου μένει για πάντα εκεί να σε πονάει. Πληγώνεσαι ακόμα και αν εσύ την εγκατέλειψες, γιατί έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή με το ίδιο το συναίσθημα.

Και όμως θέλεις ο άλλος να είναι δίπλα σου. Αναρωτιέμαι γιατί δεν νιώθουμε με τους φίλους την ταύτιση που παθαίνουμε με τον έναν που αγαπάμε. Ή πάλι δεν ξέρω, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Καταλήγω: έτρεξα κάποτε μακριά από την αποκλειστικότητα που έγινε αποκλεισμός και πάλι την αναζητάω. Πλησιάζω κάπου που δεν ξέρω τι είναι. Και έχω μια αίσθηση πως είναι ωραία εκεί. Ζεστά, ηλιόλουστα. Μαζί με τους καιρούς, πάω και εγώ. Περιμένουμε το καλοκαίρι ακόμα σε αυτήν την πόλη που την έχει ξεχάσει ο ήλιος. Ψάχνω μια θάλασσα. Ήρθε η ώρα να κλείσω εισιτήρια.


πσ: η βουτιά από εδώ

ορθάνοιχτα τα μάτια

Μετά από πολύ πολύ καιρό και άρνηση ιντερνετική γράφω πάλι. Από άλλη πόλη, σε άλλους καιρούς. Είναι Σάββατο και είμαι σπίτι. Με χαρά άφησα να μου συμβεί το σημερινό. Ησυχία για λίγο στο μυαλό μου να έρθει, καλοδεχούμενα κακές σκέψεις να περάσουν, αρκεί να είναι δικές μου. Υπερπροβολή περιβάλλοντος। Μπορεί να καθιερωθεί σαν πάθηση; Σαν κρίση που σε υποβάλει ο οργανισμός σου όταν για πολύ καιρό έχεις περάσει λίγη ώρα μόνος.
Ακούω ένα τραγούδι που μιλάει για μια άυπνη πόλη και παύω να σκέφτομαι.


πσ: η εικόνα από εδώ

μια λέξη μια ταινία,να το ποστ

Elegy, μια ταινία της Isabel Coixet. Την είδα χτες. Η ιστορία απλή, καθηγητής/θεατρικός συγγραφέας στη Νέα Υόρκη γνωρίζει και ερωτεύεται (αμερικανοκουβανή) φοιτήτριά του. Η σχέση τους, το εγώ του, τα χρόνια της.
Είναι κάποιοι άνθρωποι, φοβερά έξυπνοι, τρομακτικοί γνώστες ποικίλων θεμάτων (τόσο που αναρωτιέσαι πώς κοιμούνται) που όμως διατηρούν μια γαλήνια ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Είναι ταγμένοι σε ένα ήθος που έφτιαξαν οι ίδιοι. Αυτό το ήθος έχει ο David Kepesh και περιέχει συγκινητικά ο Ben Kingsley. Μέσα στο όμορφο τοπίο της Penelope Cruz.
Αυτά για σήμερα.


αα! και πσ: η πανέμορφη από εδώ

αουτομάτ

Μια ελεγεία μυστική
μου σιγοψιθυρίζει
σ'άκουσα δεν σ'άκουσα
-μου λέει

Λόγια που ειπωμένα χάνουν τη δύναμή τους. Μαζί με λέξεις που κύματα τις παίρνουν μακριά. Γεμάτη ψίθυρους είναι η ζωή και εμείς ακούμε τις φωνές. Και αν μακρυγορούμε είναι γιατί βαυκαλιζόμαστε με την ίδια μας την ύπαρξη. Μα μπορείς να αγαπάς με συμφέρον; Μάλλον ναι. Όπως τα παιδιά. Αγαπούν για να υπάρχουν. Να σημειώνεις ό,τι περνάει από το μυαλό. Τα δάχτυλα, το μολύβι να κινείται χωρίς φίλτρο. Να συγκεντρώνεσαι μόνο σε αυτό που γράφεις και ό,τι γράφεις να είναι οι λέξεις που το μέσα προφέρει. Και ας μη συμφωνείς αργότερα με αυτά που έχουν αποτυπωθεί, αλλά κάπως καταλαβαίνεις το γιατί ειπώθηκαν. Και αυτό αρκεί μάλλον.

χαλό!

Και φτάσαμε εδώ μακριά. Ο χρόνος πάει και έρχεται. Γύρισα πίσω, μου φαίνεται.
Για να δούμε.. Η Αθήνα είναι μακριά, άλλες γλώσσες ακούγονται στο δρόμο, χιόνι πέφτει και εμείς δεν κρυώνουμε. Αλλάζουμε με βάση αυτά που συναντάμε. Νέο δέρμα καλύπτει το σώμα, δέρμα πιο ανθεκτικό.


Κάτι νέο έρχεται, να ΄μαστε εκεί να το δούμε...!!

καλό μήνα #2

Καλό μήνα να έχουμε! Ο Μάρτιος ξεκίνησε δειλά, η άνοιξη χοροπηδάει. Μισός χειμώνας, μισός άνοιξη αυτός ο μήνας. Θα βάλω μάρτη φέτος. Ξαναζώ τα παιδικά χρόνια και θυμάμαι μια φίλη μου στο δημοτικό που έβαζε και μια χρυσή κλωστούλα μαζί με την κόκκινη και άσπρη. Μ'άρεσε τόσο, σαν να έβαζε και τον ήλιο στο χέρι της. Το ίδιο έθιμο υπάρχει και στη Βουλγαρία. Με κόκκινη και άσπρη κλωστή φτιάχνουν τις μαρτινίτσα που τις κρεμάνε στα δέντρα. Είχα πάει στη Σόφια πριν 4 χρόνια, ήταν Πάσχα, με μια ομάδα αυστριακών φοιτητών. Εκείνοι ήταν εντυπωσιασμένοι από τη αναρχική γραφικότητα της πόλης, εγώ ένιωθα στο σπίτι μου. Μου θύμιζε μια Αθήνα που δεν πρόλαβα, πριν 30-40 χρόνια. Κοινή παράδοση, κοινή νοοτροπία έχουν τα Βαλκάνια και όποιος δεν το βλέπει να τον πάρει το ποτάμι.

πσ: lusine/two dots/άλγεβρα/britta johnson

στα παιχνίδια

Όπως μόνο στα όνειρα
να παίξεις πραγματικά μπορείς,
φύλα με,
γιατί αν σου φύγω
θα με ψάχνεις
στα όνειρα θα σε βρίσκω
θα σου φυσάω τα πρωινά στ'αυτί
και μάταια θα κοιτάς γύρω
εγώ θα'μαι.

πσ: το ατμόπλοιο από εδώ

gives a feeling from your bottled little part

Και πάμε. Μπαμ χτυπάει η σκανδάλη και το τρέξιμο στην εύρεση δουλειάς. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη, η καλομαθημένη αλλά μου φαίνεται απείρως δύσκολο το εγχείρημα. Γονείς που με όλη την καλή πρόθεση προσέφεραν πολλά στα τέκντα τους και αυτά (ας μιλήσω για μένα όμως μόνο) -και αυτό δεν ξέρει πώς να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους. Οι προσδοκίες δημιουργούνται αυτόματα και ένα στοιχειώδες φιλότιμο δεν σ'αφήνει να κοιμηθείς ήσυχη τα βράδια. Βλέπω όλους τους 'επιτυχημένους' -ή έτσι όπως τους χαρακτηρίζει και περιγράφει η σύγχρονη κενωνία και αδυνατώ να με φαντασιωθώ ανάμεσά τους. Και δεν εννοώ το αναχρονιστικό σχεδόν πρότυπο επίδοξων γραβατωμένων νέων σε πολυεθνικές αλλά όλα τα 'αλτέρνατιβ' επαγγέλματα, από γκράφικ ντισαϊνερ, αρχιτέκτονες σε κουλ γραφεία, σχεδιαστές ρούχων. Επικρατεί μια κουλοσύνη που με γοητεύει μεν με αποκαρδιώνει δε. Όταν έχουν γίνει όλα, εσύ τι έχεις να προσφέρεις; Μπορεί και να μην είναι καν τόσοι οι κουλ τύποι σε κουλ θέσεις (συμπληρώνεται η λίστα με μουσικούς, συντάκτες σε περιοδικά, κινηματογραφιστές (..), σκηνοθέτες, ηθοποιούς) αλλά εγώ να τους βλέπω τόσους. Πολλαπλοί καθρέφτες που τοποθετούνται έτσι από τον σκηνοθέτη της εικόνας. Μαζοχισμός στο έπακρο. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη. Θέλει θάρρος και θράσος το πράγμα. Ποιός που αναρωτιόταν πιο πολύ απ'ό,τι έπραττε πήγε μπροστά; Και με το μπροστά εννοώντας όχι την ευθεία γραμμή της καριέρας αλλά το μπροστά του προσωπικού δρόμου. Έχει αυτός ο κόσμος θέση για αμφιβολίες; Στο εξώφυλλο του βημαγκαζίνου το φεϊσμπούκ. Έτσι για την εξέταση μιας παθολογικής περίπτωσης. Ένας στους πέντες κατοίκους της χώρας έχει προφίλ. Αφαιρούνται οι άνω των εξήντα και κάτω των 12 (θέλω να ελπίζω για το τελευταίο). Και στα καπάκια το φανταστικό γραφείο των κεντρικών του φμπ. Όταν έχεις τόση πληροφορία στο πιάτο, μπορείς να αμφιβάλεις; Αφού όλα είναι εκεί! Αναρωτιέμαι είμαι η μόνη που φοβάται; Που αναρωτιέται αν ο κόσμος έχει ανάγκη άλλη μια απόφοιτο ανώτατης σχολής, με εντάξει διάφορα ενδιαφέροντα, με ασφαλώς μια αίσθηση ματαιότητας; Μαθαίνεις, εξετάζεσαι και όμως είσαι σχεδόν πάντα ανεπαρκής. Γιατί υπάρχουν άλλοι πόσοι που έκαναν εκατό σεμινάρια, αξιοποιήσαν τον χρόνο τους, δεν βαρέθηκαν ποτέ, πολέμησαν τις ανασφάλειες τους αλλιώς. Είναι ωραίο να περνάς καλά, αλλά μέχρι πότε; Στον ονειρικό μου κόσμο δεν υπήρχαν ποτέ λουριά. Και όμως τώρα στέκομαι αντιμέτωπη απέναντι σε αυτόν τον κόσμο. Και μάλλον ήρθε η ώρα να τον απαρνηθώ.

πράξεις

Πόσο κρατάει ένα χαμόγελο;
Πώς μυρίζει η σιωπή;
Και η μοναξιά αθροίζεται ή μοιράζεται;
Όσο σε έχω στα χέρια μου δεν φοβάμαι τίποτα.

να'χα χίλιες σιωπές να ακούς

Τι είναι η σιωπή; Είναι όταν κάποιος δεν μιλάει. Είναι όταν κανένας δεν μιλάει; Η σιωπή είναι η απουσία ανθρώπινου ήχου. Μιλάω-σιωπώ. Υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε συνέχεια. Kάπως χρειάζεται η επικοινωνία, η ακουστική επαφή μεταξύ των ανθρώπων, αλλιώς θα ξεχαστούν. Δεν με κουράζουν τόσο οι άνθρωποι που μιλάνε πολύ, με κουράζει κάποιος να βιάζει τη δική μου σιωπή. Να περιμένει από μένα να τον διασκεδάσω με ιστορίες, αστεία ανέκδοτα, περιπέτειες και εμπειρίες. Ζω στο τώρα μαζί σου, δεν με νοιάζει τι έκανες χτες, ποιον γνώρισες το Σάβατο, πως γλίστρησε ο φίλος σου παρασέρνοντας ένα τραπέζι. Η σιωπή δεν είναι έλλειψη σκέψεων και φαντασίας, έλλειψη λεξιλογίου. Συμπληρώνει τα λόγια. Υπάρχουμε κατά βάση σιωπηλά. Εκεί δεν έχει κουδουνίσματα για την αμηχανία. Είσαι. Και δεν σηκώνω κουβέντα. Σκατά μάλλον. Προσπαθώ να κρυφτώ πίσω από τα λόγια για τις σιωπές. Μ'αρέσει η σιωπή. Την αγαπάω, υπάρχω μαζί με αυτήν. Κι όμως όσο μεγαλώνω αισθάνομαι άβολα μαζί της, να την περιφέρω ακόμα και όταν βρίσκομαι κοινωνικά. Συχνά βαριέμαι αλλά και τότε πιέζω τις σιωπές μου, τις ενοχοποιώ. Έχει γίνει η κοινωνία τόσο θορυβώδης; Τόσο ανήσυχα προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ενδιαφέρουσα; Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, το βαρετό-ενδιαφέρον. Ας μείνουμε για τώρα στη σιωπή.

πσ: η εικόνα από εδώ

δε παμπλικ

Ένα τελευταίο τριγάρο πριν τον ύπνο.
Ο διαδικτυακός κόσμος έχει τους δικούς του κανόνες και ο βασικότερος είναι η απουσία κανόνων. Εχω δει βλογ τις τελευταίες ημέρες τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, με μια ποικιλία γραφών και απόψεων όσων και οι φωνές που ακούγονται..γραπτά. Γραφτά, ημερολόγια, προσωπικές σκέψεις, βιώματα, δημοσιογραφικά άρθρα. Μια πολυφωνία, ένας κόσμος με απόλυτα δημόσιο χαρακτήτα, εκτός πραγματικού χώρου και χρόνου. Η ανταλλαγή, η σύγκρουση, η ελεύθερη έκφραση χωρίς λογοκρισία. Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως έγω έχω μείνει πίσω. Γράφω για τον δημόσιο χώρο και τη σημασία του στην πόλη. Πόσο όμως αφήνομαι να γίνω μέρος αυτού του (πραγματικού) χώρου; Η συστολή είναι μεν αρετή θα πει κανείς, όμως η απομόνωση μήπως είναι όχι μόνο το αυγό των ανασφαλειών αλλά η αδυναμία αποδοχής των ατελειών; Του εαυτού και του Άλλου. Η δημόσια ζωή είναι αυτή που δεν βασίζεται στην οικειότητα, η κοινωνικότητα είναι κατανόηση των διαφόρων επιπέδων συσχέτισης με τους άλλους ανθρώπους. Από τις πολύ στενές σχέσεις, στις φιλικές, στον κύκλο των γνωστών, των ευρύτερων γνωστών και της επαφής με αγνώστους, ακόμα και της παθητικής συσχέτισης σε οπτικό ή ακουστικό επίπεδο. Φυσικά και δεν συμφωνούμε όλοι, φυσικά και δεν είμαστε ίδιοι. Διαφορετικά ενδιαφέροντα, καταβολές, απόψεις, προσωπικότητες, χρώμα μαλλιών και μήκος ποδιών. Κάπου διάβασα ότι από τότε που η ψυχή έγινε κάτι 'αυθύπαρκτο' που μόνο μέσω της απομόνωσης μπορεί να εκφραστεί απόλυτα, αντί να είναι το μέσο με το οποίο αντιλαμβάνεται κανείς το περιβάλλον και υπάρχει στην κοινωνία, χάθηκε η κοινωνικότητα και η ενεργή στάση στη δημόσια ζωή.
Το τσιγάρο έσβησε προ πολλού και οι δυνάμεις μου το ίδιο.
Καληνύχτα ή καλημέρα!



πσ: η εικόνα κάπου μέσα από εδώ

ποιά βαρύτητα;

Μια περιποιημένη βεράντα
πολυκατοικίες εργολαβίας
δίδυμες στενές βεράντες
και ένα κενό που τα χωρίζει-άνθρωποι σε κουτιά
καθ'ύψος, κατά μήκος
οι ζωές μας.
Ουρανός μπλε, σκοτεινός, υγρός
Μια ζωή ασφαλής
σαν το ενοίκιο που ασφαλώς πληρώνεται.
Μια ζωή διχασμένη
σε κόσμους παράταιρους
και κόσμους ταιριαστούς.
Το αναπάντεχο ζητάς πάντα
ζαλισμένη ανοίγεσαι,
λίγους βρίσκεις να σ' ακολουθούν.
Καρπούς; Δεν ξέρω αν θέλω,
Ένας διαβάτης είπε,
τους κώδικες μην απορρίπτεις,
αναζήτησέ τους.

η σύνδεσή σας δεν είναι ασφαλής.
ζητείται κωδικός πρόσβασης.


πσ: η εικόνα από εδώ

μια φορά και έναν καιρό

Την γνώρισα τον χειμώνα του 2009 στο Βερολίνο. Ένα πλάσμα από αυτά που σπάνια συναντάς στη ζωή. Ένα βράδυ συνάντησα έναν φίλο μου κάπου στο Friedrichshain, στο σπίτι μιας κοπέλας. Είχαν γνωριστεί σε κάποιο φεστιβάλ, αλλά εκεί στο σπίτι της θα παίζανε μαζί μουσική για πρώτη φορά. Έφτασα βράδυ σε ένα ισόγειο διαμέρισμα,στην αυλή μιας πολυκατοικίας. Ήταν οι δυό τους στην κουζίνα. Εκείνη με μαύρα, κατσαρά μαλλιά και κάτι μάτια μαύρα μέσα στη γλύκα. Μαγείρευε και εμείς καθόμασταν στο τραπέζι και μιλούσαμε. Μια ατμόσφαιρα φοβερά ελαφριά και άνετη, ενώ δεν γνωριζόμασταν καθόλου. Οι μουσικοί της παρέας, μετά προστέθηκε και άλλος ένας-ανατολικός, είχαν πιάσει την κουβέντα, με νότες μιλούσαν αντί για λέξεις, και για μένα μια ευκαιρία απομόνωσης. Μετά το φαγητό (φανταστικό, κολοκύθια και καρότα λιωμένα ήταν, θαρρώ) συνεχίστηκε ένα υπέροχο βράδυ, ήπιαμε, καπνίσαμε ό,τι είχαμε και μιλούσαμε. Για την Billie Holiday, την Candy Candy και το γερμανικό της alter ego, για όνειρα, παιδικά και μεγαλωμένα.. Τελικά κοιμηθήκαμε εκεί, το πρωί ήπιαμε καφέ και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη στο καφέ που θα έπαιζε. Ήταν υπέροχη, με τα μακριά της μαλλιά, το καλοσυνάτο πρόσωπο που κάτι από ανατολή μαζί και νότο έχει, την φωνή σαν χάδι μάνας και δροσερό αεράκι τον Αύγουστο..


Bewegen.
Bist du du, wenn du morgens ins Spiegel siehst?
Bist du du, wenn du Lügen in der Zeitung liest?
Bist du du, wenn du dich nur um die anderen drehst?
Bist du du, wenn du dir niemals am nähsten stehst?
Bist du du, wenn du keinem deine Zähne zeigst?
Bist du du, wenn du angepasst und artig schweigst?
Bist du du, wenn du jedem Mann gefallen musst?
Bist du du, wenn nicht dann mach ich dir das darum bewusst

Bist du evreybody's nice girl?
don't you criticise, girl
jeder von uns weiss, es fehlt nur der Μood
Everybody's wise girl
smarter than the guys, girl
irgendwann ist es gut

Wir werden uns bewegen Hand in Hand
dafür und auch dagegen in jedem Land

Bist du du, wenn jeder deine Würde nimmt?
Bist du du, wenn andere deinen Wert bestimmen?
Bist du du, wenn du nicht mehr wie du selber klingst?
Bist du du, wenn du nur andere Leute Lieder singst?

Oder bist du evreybody's nice girl?
don't you criticise, girl
jeder von uns weiss, es fehlt nur der Mood
Everybody's wise girl
smarter than the guys
irgendwann ist es gut

Wir werden uns bewegen Hand in Hand
dafür und auch dagegen in jedem Land

Wir sind nie genug und doch wir scheinen zuviel
lernen selbst Fahrradstand mit Gefühl
gehen uns aus dem Weg und machen uns zum Ziel
Es ist andertzeit für mehr Verbundenheit
dann sonst stirbt in uns die Menschlichkeit

Wir werden uns bewegen Hand in Hand
dafür und auch dagegen in jedem Land



πσ: (du bleibst in meinem Herzen, auch wenn ich das nicht richtig zeigen konnte!)
το τραγούδι της Elahi και η εικόνα από εδώ

αστέρια #2 αυτά που βλέπαμε

The stars, the moon, they have all been blown out
You left me in the dark
No dawn, no day, I'm always in this twillight
In the shadow of your heart
Μου σηκώνονται όλα όταν το ακούω. Ανατριχιάζω και ξεπουπουλιάζομαι.

Κατά τα άλλα, στρωμένη, να εξετάζω παρελθόν, παρόν και μέλλον μιας άλλης πόλης. Όταν γραφτεί και ο επίλογος θα είμαι πιο ήσυχη. Γιατί να τα κάνω όλα με πίεση; Όταν υπάρχει χρόνος επικρατεί η πλήρης χαλάρωση. Η χαλάρωση παίρνει τη μορφή ζαβολιάς με δόσεις ανήσυχης συνείδησης (δεν είμαστε και ζώα), ο χρόνος δεν σταματάει, τρέχει και ένας κύκλος ανοίγεται ενώ σφίγγει. Μέρες περνάνε, η ζαβολιά-έλα μωρέ ένα ποτάκι είναι και καταλήγεις να γυρνάς στις 5, ένα επεισόδιο-και τελειώνεις τη σεζόν, ένα τοστ-και να μη συνεχίσω πετάς αδειες συσκευασίες όλων των υλικών, μεγαλώνει σε σημείο να νιώθεις σαν να είσαι 5. Μόνο που δεν έχεις κανέναν να σε κηνυγάει παρα μόνο τον εαυτό σου. Άγνωστες λέξεις εμφανίζονται σε μορφή ιπτάμενου σκριν-σεϊβερ: συνέπεια, πειθαρχία, επιμέλεια. Και εσύ θες να κάνεις μόνο ζαβολιές γιατί ΜΟΝΟ αυτές έχουν πλάκα. Μέχρι που σου έρχεται ένα ντεντλαϊν κατακούτελα, η ημερομηνία που δεν ξέρεις από που να μαζέψεις και ναι!επιτέλους στρώνεις κώλο. Από την τρίτη μέρα και μετά συμβαίνει κάτι παράδοξο: έχει ΚΑΙ αυτό πλάκα! Για εκατοστή φορά στη ζωή μου αναρωτιέμαι: γιατί δεν άρχιζα τη γαμωεργασία νωρίτερα;;;;

πσ: ξέφυγε το ποστ από το θέμα και η υπερπαραγωγή των Florence πήρε άλλη διάσταση. παρακαλώ για κατανόηση. τέρμα διαλείμματος. και το φανταστικό παπί εδώ.

τα αστέρια που έπεσαν

Φτάσαμε κοντά στα αστέρια
τα αγγίξαμε με τα ακροδάχτυλά μας
μα δεν καταφέραμε να τα πιάσουμε
τα στερήσαμε από τους εαυτούς μας
απότομα αρχίσαμε
να πέφτουμε πάλι στη γη
χτυπήσαμε στη σύγκρουση
και σακάτικα σηκωθήκαμε-
ξεχάσαμε να γιατρέψουμε τις πληγές μας πριν

στη θύμιση των αστεριών
αυτά ήταν ήδη μακριά.



πσ:η εικόνα από εδώ.

δεν έχω τίτλο(οοοοο)

Έχω να πω. Μ'αρέσει η Θεοδώρα Τζήμου. Μ'αρέσει να την ακούω. Έχει απίστευτη εκφορά λόγου, η άρθρωσή της είναι από τις σπάνιες, μιλάει με έναν τρόπο βαθύ, σαν να βγαίνουν από τα σωθικά της τα λόγια, λέξη λέξη. Ricordi mi. Μια ταινία για εσένα, αυτόν που κάθεται δίπλα σου. Απώλεια, μνήμη, η Αθήνα, οι ζωές μας, η αγάπη, η αλήθεια, πραγματικότητα, φαντασία. Θραύσματα εικόνων, χρόνων, προσώπων. Και είναι τόσα (πραγματικά τοοοοσα-που νομίζεις ότι η ταινία κρατάει 3 ώρες) αυτά τα θραύσματα που κάποιο θα τρυπώσει μέσα σου και την επόμενη μέρα ακόμα θα το σκέφτεσαι. Εγώ σκέφτομαι τη Φανή. Ο καθένας ό,τι μπορεί κάνει..

Για την ταινία η Στέλλα Θεοδωράκη (σκηνοθεσία και σενάριο) λέει:
'Στο Ricordi Mi ήθελα να συνδυάσω αυτούς τους δύο κόσμους της "πραγματικότητας" και του "φανταστικού", που τα σύνορα τους μπερδεύονται μέσα στον πόνο που νιώθουμε όταν χάνουμε ανθρώπους που αγαπάμε. Το φανταστικό το επεξεργάστηκα στην ταινία σαν ένα μέρος της πραγματικότητας. Προσπάθησα να του δώσω ένα ρόλο απελευθερωτικό. Να προσεγγίσω μια άλλη διάσταση της απώλειας. Αποτελούσε πρόκληση η σύζευξη αυτών των δυο κόσμων, τόσο από την πλευρά της αφήγησης, όσο και για το ύφος της ταινίας. Ένα είδος συμφιλίωσης με τα πράγματα που δεν κατανοούμε.'

Και εγώ δεν κατανοώ, η κάμερα στις συνεντεύξεις έπρεπε να κουνιέται τοοοοσο;


πσ: όταν βάζεις πολλααααα φωνήεντα προσθέτεις σε όόόόόόλα τόνους;

το διάλειμμα τελείωσε

'every corner in a house, every angle in a room, every inch of secluded space in which we like to hide, or withdraw into ourselves, is a symbol of solitude for the imagination, that is to say, it is the germ of a room, or of a house.'
Gaston Bachelard /The Poetics of Space

Κάπως κάπως, κάτι θα βρω να τον βάλω. Είναι αρκετά ποιητικός για το θέμα της εργασίας, αλλά μόλις έφτασε το βιβλίο από το amazon και θέλω να το πιάσω, να το μυρίσω, να το διαβάσω, να το υπογραμμίσω και ΔΕΝ μπορώ! Πίνω καφέ, τρώω φυρίκια και μπανάνες, πίνω νερό από μεγάλο ποτήρι μπύρας για να αντέξω κάμποσες ώρες ακόμα μπροστά στο word γράφοντας, σβήνοντας, ξαναδιαβάζοντας. Α, και καπνίζω επίσης, αναγκαστικά με ανοιχτό παράθυρο γιατί ντουμανιάζει ο τόπος. Τα δάχτυλα μου είναι κρύα. Χεριών, ποδιών. Ένα τσιγάρο θα περάσω και μετά το κεφάλι μέσα. Η υπόκρουση όλες αυτές τις ώρες είναι η δισκογραφία του Wim Mertens. Ιδανική! Ελάχιστη όσο πρέπει, τόσο που την ξεχνάς. Αυτός ο μουσικός μινιμαλισμός μη χέσω να συνοδεύει τα πλήκτρα του λαπιτοπίου.

secluded [sikLUudid] ουσ. απόμερος, μοναχικός: secluded place απόμερος τόπος # αποτραβηγμένος: secluded life αποτραβηγμένη ζωή

φωτογραφία das rote wien

ουσ α/θ οδοντίατρος [οðο'ndiatros] ο γιατρός που φροντίζει τα δόντια

Άλλαξα οδοντίατρο μετά από χρόνια. Από σκουριασμένους κλίβανους και Roentgen του 1965 έζησα τον θρίαμβο της τεχνολογίας και των καλοσυνάτων ματιών. Μηχανήματα, συνθήκες αποστείρωσης, καθαριότητας και ναι! ακόμα ακόμα ανθρωπιάς. Όπως υπάρχουν άκαρδοι άνθρωποι, υπάρχουν και άκαρδοι οδοντίατροι.. Έχω ένα ερώτημα που με βασανίζει χρόνια, πώς αποφασίζει κάποιος να γίνει οδοντίατρος. Από όλους τους κλάδους πώς γίνεται ένας φοιτητής ιατρικής να διαλέξει αυτό; Επίσης με την προαναφερθείσα αλλαγή έχω να πω κάτι πρωτοφανές:ο καθαρισμός γίνεται και χωρίς αυτόν τον φρικτό γάντζο και τις διαθέσεις δήμιου του Κάπτεν Χουκ που στέκεται μπροστά σου, μέσα σου σχεδόν! Με την Λ. καταλήξαμε ότι οδοντίατρος και γυναικολόγος πρέπει να επιλέγονται με την ηλικία:να είναι νέοι! και να έχουν κέφι, να παραμένουν ενημερωμένοι.
Πάλι καλά που κάποιοι φοιτητές επιλέγουν την οδοντιατρική.. και ας αναρωτιέμαι ποιά βαθύτερη ανάγκη τους σπρώχνει προς τα εκεί..

κορδόνια εποχών

Υπέροχο το κομμάτι Time Passing του Wim Mertens, από την ταινία 'The belly of an architect'. Δυνατή εισαγωγή και μια μελαγχολικά αισιόδοξη μελωδία στο πιάνο καθώς δένεται με τα πνευστά για να σε αφήσει απότομα. Σαν να πέφτεις από χέρια. Μια άηχη ανοιξιάτικη μέρα τον Ιανουάριο με ένα τσούξιμο στα μάτια από την προσπάθεια των βημάτων στην παραγωγική, αισιόδοξη μεριά της ζωής. Ο λήθαργος χτυπά την πόρτα και ενώ 'δεν πρέπει' αυτός κάπως βρίσκει τρόπο να τρυπώσει. Δυσκολία στις γρήγορες αλλαγές-όχι τις μεγάλες, τις γρήγορες, τις απροσδόκητες. Δένεσαι με τις συνθήκες, βρίσκεις ένα τρόπο να λειτουργείς, τον κατακτάς με κόπο και μετά κάτι συμβαίνει, χρειάζεται να πάρεις άλλες αποφάσεις, να συμμορφωθείς στις συνθήκες και μετά από ανάλυση (πραγματικών) δεδομένων να αλλάξεις τρόπο, δρόμο και κίνηση. Το ίδιο μου συμβαίνει με τα παπούτσια, έχω ελάχιστα. Δεν μπορώ να αλλάζω, όταν φοράω ένα, δένομαι με τη μορφή τους, την αίσθηση τους μέσα, τον τρόπο που υιοθετώ να τα περπατήσω, το ύφος που τους δίνω και μου δίνουν. Στιγματίζουν περιόδους στη ζωή μου, μπορώ να ανακαλέσω σημαντικά γεγονότα, ταξίδια, αισθήσεις σε συνδυασμό με τα παπούτσια που φορούσα. Επανάπαυση; Όταν πράγματα αλλάζουν θες να φοράς τα σωστά παπούτσια. Να κοιτάς κάτω και να βλέπεις τη νοητή συνέχεια του κεφαλιού σου. Το καθρέφτισμα της ανάγκης να τρέξεις όταν δοθεί το σύνθημα.



η φωτογραφία είναι από lookbook (βλ: απόλυτα ναρκισσιστικό σάιτ, σχεδόν παιδοφιλικό, από 14+ χρονα ανορεξικά πλάσματα που εντρυφούν στην avant garde πόζα)

wir haben uns total verpasst

+οι άλλοι

Ιστορία 2

-Ξέχασα να σου πω που είμαι.
-Όσο ψάχνεις τόσο θα σε βρίσκω. Θα σε φτάνω.
-Μείνε καλύτερα κοντά σου. Αχ, να το θυμόσουν κάθε μέρα!
Νομίζω ότι είναι φορές που ξεχνάμε. Εγώ ξεχνάω. Εσύ ξεχνάς. Χάνεσαι τόσο που μετά θες μόνο να σκάσεις. Μόνος.


'..ο βαθμός στον οποίο οι άνθρωποι αισθάνονται πιεσμένοι να συνεχίσουν να εκφράζουν ποιοί είναι, τι θέλουν, και τι αισθάνονται είναι σχεδόν ένας δείκτης του φόβου τους για την αδυναμία τους να επιβιώσουν ζώντας κοινωνικά με άλλους ανθρώπους.'
Richard Sennett
(Οι χρήσεις της αταξίας/Προσωπική ταυτότητα και ζωή στην πόλη)

'έλα, γιάπη μη γλείφεις τις κυρίες!'

(Πέτρος Παύλος Ρούβενς-Οι τρεις χάριτες)

χτες

Δύο ταινίες. Σινεμά και μετά κάψιμο στις 3 το πρωί, κοριτσοπαρέα.
Η νήσος, ελληνική κωμωδία, γυρισμένη στη Σίφνο, με κάπως πρωτότυπο σενάριο, απαρτία ηθοποιών των σίριαλ και αστεία που εξαντλήθηκαν γρήγορα. Συνιστώ να δείτε το trailer και την ταινία να την αφήσετε. Επίσης: η Ζέτα Δούκα τι κάνει σε τηλεόραση και κινηματογράφο; Η γυναίκα όχι απλά είναι ατάλαντη, καταρρίπτει κάθε αισθητική αξία. Περιφέρει τα κάλλη της και φοράει με τον χείριστο τρόπο μια πληθωρική περσόνα που καθόλου μα καθόλου δεν της πάει.
Τέλοσπάντων νεξτ ουάν μια σαχλομπουρδίτσα, τα 27 φορέματα, σπίτι πια, με κουβέρτα, διατροφικά ό,τι κάτσει σε απόσταση χεριού και στην οθόνη το όνειρο του γάμου να κυνηγάει γλυκό και ροδαλό θηλυκό που με τη σειρά του κυνηγάει γοητευτικό αφεντικό που θα πραγματώσει σπιτικό, σκύλο, λουλουδάτη ταπετσαρία και γλωσσόφιλα χωρίς γλώσσα. Στα χνάρια της νύφης που τελικά τον έσκασε ενώ κανείς δεν ήθελε να πιεί και έναν νεαρό να παίζει τον ρόλο του κακού δημοσιογράφου που αγαπάει, η ταινία τελικά έδωσε διάλογο από τους λίγους, στον ελληνικό της υπότιτλο.
Ρωτάει η ροδαλή γλύκα τον κακό δημοσιογράφο:
-Τι σ'αρέσει περισσότερο στους γάμους; (What do you like most about weddings?)
κακός δημοσιογράφος απαντάει:
-Να ανοίξω μπαρ (The open bar)

ελάφια στον ήλιο

Βερολίνο. 2009.

έξω έξω ejv

Χαζεύω ό,τι πέρασε και κάπως είχε ξεχαστεί στο πίσω μέρος του μυαλού ή ...μαθαίνω αυτά που ξέφυγαν. Και έρχονται εκπλήξεις από διάφορες χρονιές. (βλ:animal collective)

Ιστορία 1

-Αυτές είναι οι μοναξιές, λοιπόν;
Τόσο διώχνεις μακριά; Εγώ μπορώ κι άλλο!


-Δείξε μου.

(σηκώνεται, κοιτάζει το ταβάνι και τραβάει τη λάμπα με τόση δύναμη ώστε να ραγίσει ο σοβάς σε μικρά μικρά κομματάκια και το καλώδιο να μείνει στο χέρι)

-Τόσο. Όσο θα αντέχω να μην σε βλέπω τις νύχτες.

να τα δέκα

Και ναι έφτασε η στιγμή, παντού τα δέκα, πενήντα, εκατό αγαπημένα κομμάτια, άλμπουμ, μελομακάρονα και ουράνια τόξα της πρόωρης δεκαετίας (του χρόνου πάλι τα ίδια θα λέμε)
:radiohead-idioteque (2001)
:blur-jets (2007)
:milosh-you fill me (2004)
:mum-we have the map of the piano (2002)
:booka shade-cha! (2004)
:bonobo-pick up (2003)
:tom waits-hoist that rag (2004)
:four tet-as serious as your life (2003)
:caribou-pelican narrows (2005)
Φαίνεται μια προτίμηση στο 03 και 04, μάλλον όμως φταίει ότι κάποιοι ήχοι έφτασαν στα αυτιά μου με καθυστέρηση και έμεινα σε αυτά καιρό... Όσα ξεχάστηκαν, θα τα θυμάμαι εγώ.