δε παμπλικ

Ένα τελευταίο τριγάρο πριν τον ύπνο.
Ο διαδικτυακός κόσμος έχει τους δικούς του κανόνες και ο βασικότερος είναι η απουσία κανόνων. Εχω δει βλογ τις τελευταίες ημέρες τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, με μια ποικιλία γραφών και απόψεων όσων και οι φωνές που ακούγονται..γραπτά. Γραφτά, ημερολόγια, προσωπικές σκέψεις, βιώματα, δημοσιογραφικά άρθρα. Μια πολυφωνία, ένας κόσμος με απόλυτα δημόσιο χαρακτήτα, εκτός πραγματικού χώρου και χρόνου. Η ανταλλαγή, η σύγκρουση, η ελεύθερη έκφραση χωρίς λογοκρισία. Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως έγω έχω μείνει πίσω. Γράφω για τον δημόσιο χώρο και τη σημασία του στην πόλη. Πόσο όμως αφήνομαι να γίνω μέρος αυτού του (πραγματικού) χώρου; Η συστολή είναι μεν αρετή θα πει κανείς, όμως η απομόνωση μήπως είναι όχι μόνο το αυγό των ανασφαλειών αλλά η αδυναμία αποδοχής των ατελειών; Του εαυτού και του Άλλου. Η δημόσια ζωή είναι αυτή που δεν βασίζεται στην οικειότητα, η κοινωνικότητα είναι κατανόηση των διαφόρων επιπέδων συσχέτισης με τους άλλους ανθρώπους. Από τις πολύ στενές σχέσεις, στις φιλικές, στον κύκλο των γνωστών, των ευρύτερων γνωστών και της επαφής με αγνώστους, ακόμα και της παθητικής συσχέτισης σε οπτικό ή ακουστικό επίπεδο. Φυσικά και δεν συμφωνούμε όλοι, φυσικά και δεν είμαστε ίδιοι. Διαφορετικά ενδιαφέροντα, καταβολές, απόψεις, προσωπικότητες, χρώμα μαλλιών και μήκος ποδιών. Κάπου διάβασα ότι από τότε που η ψυχή έγινε κάτι 'αυθύπαρκτο' που μόνο μέσω της απομόνωσης μπορεί να εκφραστεί απόλυτα, αντί να είναι το μέσο με το οποίο αντιλαμβάνεται κανείς το περιβάλλον και υπάρχει στην κοινωνία, χάθηκε η κοινωνικότητα και η ενεργή στάση στη δημόσια ζωή.
Το τσιγάρο έσβησε προ πολλού και οι δυνάμεις μου το ίδιο.
Καληνύχτα ή καλημέρα!



πσ: η εικόνα κάπου μέσα από εδώ

ποιά βαρύτητα;

Μια περιποιημένη βεράντα
πολυκατοικίες εργολαβίας
δίδυμες στενές βεράντες
και ένα κενό που τα χωρίζει-άνθρωποι σε κουτιά
καθ'ύψος, κατά μήκος
οι ζωές μας.
Ουρανός μπλε, σκοτεινός, υγρός
Μια ζωή ασφαλής
σαν το ενοίκιο που ασφαλώς πληρώνεται.
Μια ζωή διχασμένη
σε κόσμους παράταιρους
και κόσμους ταιριαστούς.
Το αναπάντεχο ζητάς πάντα
ζαλισμένη ανοίγεσαι,
λίγους βρίσκεις να σ' ακολουθούν.
Καρπούς; Δεν ξέρω αν θέλω,
Ένας διαβάτης είπε,
τους κώδικες μην απορρίπτεις,
αναζήτησέ τους.

η σύνδεσή σας δεν είναι ασφαλής.
ζητείται κωδικός πρόσβασης.


πσ: η εικόνα από εδώ

μια φορά και έναν καιρό

Την γνώρισα τον χειμώνα του 2009 στο Βερολίνο. Ένα πλάσμα από αυτά που σπάνια συναντάς στη ζωή. Ένα βράδυ συνάντησα έναν φίλο μου κάπου στο Friedrichshain, στο σπίτι μιας κοπέλας. Είχαν γνωριστεί σε κάποιο φεστιβάλ, αλλά εκεί στο σπίτι της θα παίζανε μαζί μουσική για πρώτη φορά. Έφτασα βράδυ σε ένα ισόγειο διαμέρισμα,στην αυλή μιας πολυκατοικίας. Ήταν οι δυό τους στην κουζίνα. Εκείνη με μαύρα, κατσαρά μαλλιά και κάτι μάτια μαύρα μέσα στη γλύκα. Μαγείρευε και εμείς καθόμασταν στο τραπέζι και μιλούσαμε. Μια ατμόσφαιρα φοβερά ελαφριά και άνετη, ενώ δεν γνωριζόμασταν καθόλου. Οι μουσικοί της παρέας, μετά προστέθηκε και άλλος ένας-ανατολικός, είχαν πιάσει την κουβέντα, με νότες μιλούσαν αντί για λέξεις, και για μένα μια ευκαιρία απομόνωσης. Μετά το φαγητό (φανταστικό, κολοκύθια και καρότα λιωμένα ήταν, θαρρώ) συνεχίστηκε ένα υπέροχο βράδυ, ήπιαμε, καπνίσαμε ό,τι είχαμε και μιλούσαμε. Για την Billie Holiday, την Candy Candy και το γερμανικό της alter ego, για όνειρα, παιδικά και μεγαλωμένα.. Τελικά κοιμηθήκαμε εκεί, το πρωί ήπιαμε καφέ και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη στο καφέ που θα έπαιζε. Ήταν υπέροχη, με τα μακριά της μαλλιά, το καλοσυνάτο πρόσωπο που κάτι από ανατολή μαζί και νότο έχει, την φωνή σαν χάδι μάνας και δροσερό αεράκι τον Αύγουστο..


Bewegen.
Bist du du, wenn du morgens ins Spiegel siehst?
Bist du du, wenn du Lügen in der Zeitung liest?
Bist du du, wenn du dich nur um die anderen drehst?
Bist du du, wenn du dir niemals am nähsten stehst?
Bist du du, wenn du keinem deine Zähne zeigst?
Bist du du, wenn du angepasst und artig schweigst?
Bist du du, wenn du jedem Mann gefallen musst?
Bist du du, wenn nicht dann mach ich dir das darum bewusst

Bist du evreybody's nice girl?
don't you criticise, girl
jeder von uns weiss, es fehlt nur der Μood
Everybody's wise girl
smarter than the guys, girl
irgendwann ist es gut

Wir werden uns bewegen Hand in Hand
dafür und auch dagegen in jedem Land

Bist du du, wenn jeder deine Würde nimmt?
Bist du du, wenn andere deinen Wert bestimmen?
Bist du du, wenn du nicht mehr wie du selber klingst?
Bist du du, wenn du nur andere Leute Lieder singst?

Oder bist du evreybody's nice girl?
don't you criticise, girl
jeder von uns weiss, es fehlt nur der Mood
Everybody's wise girl
smarter than the guys
irgendwann ist es gut

Wir werden uns bewegen Hand in Hand
dafür und auch dagegen in jedem Land

Wir sind nie genug und doch wir scheinen zuviel
lernen selbst Fahrradstand mit Gefühl
gehen uns aus dem Weg und machen uns zum Ziel
Es ist andertzeit für mehr Verbundenheit
dann sonst stirbt in uns die Menschlichkeit

Wir werden uns bewegen Hand in Hand
dafür und auch dagegen in jedem Land



πσ: (du bleibst in meinem Herzen, auch wenn ich das nicht richtig zeigen konnte!)
το τραγούδι της Elahi και η εικόνα από εδώ

αστέρια #2 αυτά που βλέπαμε

The stars, the moon, they have all been blown out
You left me in the dark
No dawn, no day, I'm always in this twillight
In the shadow of your heart
Μου σηκώνονται όλα όταν το ακούω. Ανατριχιάζω και ξεπουπουλιάζομαι.

Κατά τα άλλα, στρωμένη, να εξετάζω παρελθόν, παρόν και μέλλον μιας άλλης πόλης. Όταν γραφτεί και ο επίλογος θα είμαι πιο ήσυχη. Γιατί να τα κάνω όλα με πίεση; Όταν υπάρχει χρόνος επικρατεί η πλήρης χαλάρωση. Η χαλάρωση παίρνει τη μορφή ζαβολιάς με δόσεις ανήσυχης συνείδησης (δεν είμαστε και ζώα), ο χρόνος δεν σταματάει, τρέχει και ένας κύκλος ανοίγεται ενώ σφίγγει. Μέρες περνάνε, η ζαβολιά-έλα μωρέ ένα ποτάκι είναι και καταλήγεις να γυρνάς στις 5, ένα επεισόδιο-και τελειώνεις τη σεζόν, ένα τοστ-και να μη συνεχίσω πετάς αδειες συσκευασίες όλων των υλικών, μεγαλώνει σε σημείο να νιώθεις σαν να είσαι 5. Μόνο που δεν έχεις κανέναν να σε κηνυγάει παρα μόνο τον εαυτό σου. Άγνωστες λέξεις εμφανίζονται σε μορφή ιπτάμενου σκριν-σεϊβερ: συνέπεια, πειθαρχία, επιμέλεια. Και εσύ θες να κάνεις μόνο ζαβολιές γιατί ΜΟΝΟ αυτές έχουν πλάκα. Μέχρι που σου έρχεται ένα ντεντλαϊν κατακούτελα, η ημερομηνία που δεν ξέρεις από που να μαζέψεις και ναι!επιτέλους στρώνεις κώλο. Από την τρίτη μέρα και μετά συμβαίνει κάτι παράδοξο: έχει ΚΑΙ αυτό πλάκα! Για εκατοστή φορά στη ζωή μου αναρωτιέμαι: γιατί δεν άρχιζα τη γαμωεργασία νωρίτερα;;;;

πσ: ξέφυγε το ποστ από το θέμα και η υπερπαραγωγή των Florence πήρε άλλη διάσταση. παρακαλώ για κατανόηση. τέρμα διαλείμματος. και το φανταστικό παπί εδώ.

τα αστέρια που έπεσαν

Φτάσαμε κοντά στα αστέρια
τα αγγίξαμε με τα ακροδάχτυλά μας
μα δεν καταφέραμε να τα πιάσουμε
τα στερήσαμε από τους εαυτούς μας
απότομα αρχίσαμε
να πέφτουμε πάλι στη γη
χτυπήσαμε στη σύγκρουση
και σακάτικα σηκωθήκαμε-
ξεχάσαμε να γιατρέψουμε τις πληγές μας πριν

στη θύμιση των αστεριών
αυτά ήταν ήδη μακριά.



πσ:η εικόνα από εδώ.

δεν έχω τίτλο(οοοοο)

Έχω να πω. Μ'αρέσει η Θεοδώρα Τζήμου. Μ'αρέσει να την ακούω. Έχει απίστευτη εκφορά λόγου, η άρθρωσή της είναι από τις σπάνιες, μιλάει με έναν τρόπο βαθύ, σαν να βγαίνουν από τα σωθικά της τα λόγια, λέξη λέξη. Ricordi mi. Μια ταινία για εσένα, αυτόν που κάθεται δίπλα σου. Απώλεια, μνήμη, η Αθήνα, οι ζωές μας, η αγάπη, η αλήθεια, πραγματικότητα, φαντασία. Θραύσματα εικόνων, χρόνων, προσώπων. Και είναι τόσα (πραγματικά τοοοοσα-που νομίζεις ότι η ταινία κρατάει 3 ώρες) αυτά τα θραύσματα που κάποιο θα τρυπώσει μέσα σου και την επόμενη μέρα ακόμα θα το σκέφτεσαι. Εγώ σκέφτομαι τη Φανή. Ο καθένας ό,τι μπορεί κάνει..

Για την ταινία η Στέλλα Θεοδωράκη (σκηνοθεσία και σενάριο) λέει:
'Στο Ricordi Mi ήθελα να συνδυάσω αυτούς τους δύο κόσμους της "πραγματικότητας" και του "φανταστικού", που τα σύνορα τους μπερδεύονται μέσα στον πόνο που νιώθουμε όταν χάνουμε ανθρώπους που αγαπάμε. Το φανταστικό το επεξεργάστηκα στην ταινία σαν ένα μέρος της πραγματικότητας. Προσπάθησα να του δώσω ένα ρόλο απελευθερωτικό. Να προσεγγίσω μια άλλη διάσταση της απώλειας. Αποτελούσε πρόκληση η σύζευξη αυτών των δυο κόσμων, τόσο από την πλευρά της αφήγησης, όσο και για το ύφος της ταινίας. Ένα είδος συμφιλίωσης με τα πράγματα που δεν κατανοούμε.'

Και εγώ δεν κατανοώ, η κάμερα στις συνεντεύξεις έπρεπε να κουνιέται τοοοοσο;


πσ: όταν βάζεις πολλααααα φωνήεντα προσθέτεις σε όόόόόόλα τόνους;

το διάλειμμα τελείωσε

'every corner in a house, every angle in a room, every inch of secluded space in which we like to hide, or withdraw into ourselves, is a symbol of solitude for the imagination, that is to say, it is the germ of a room, or of a house.'
Gaston Bachelard /The Poetics of Space

Κάπως κάπως, κάτι θα βρω να τον βάλω. Είναι αρκετά ποιητικός για το θέμα της εργασίας, αλλά μόλις έφτασε το βιβλίο από το amazon και θέλω να το πιάσω, να το μυρίσω, να το διαβάσω, να το υπογραμμίσω και ΔΕΝ μπορώ! Πίνω καφέ, τρώω φυρίκια και μπανάνες, πίνω νερό από μεγάλο ποτήρι μπύρας για να αντέξω κάμποσες ώρες ακόμα μπροστά στο word γράφοντας, σβήνοντας, ξαναδιαβάζοντας. Α, και καπνίζω επίσης, αναγκαστικά με ανοιχτό παράθυρο γιατί ντουμανιάζει ο τόπος. Τα δάχτυλα μου είναι κρύα. Χεριών, ποδιών. Ένα τσιγάρο θα περάσω και μετά το κεφάλι μέσα. Η υπόκρουση όλες αυτές τις ώρες είναι η δισκογραφία του Wim Mertens. Ιδανική! Ελάχιστη όσο πρέπει, τόσο που την ξεχνάς. Αυτός ο μουσικός μινιμαλισμός μη χέσω να συνοδεύει τα πλήκτρα του λαπιτοπίου.

secluded [sikLUudid] ουσ. απόμερος, μοναχικός: secluded place απόμερος τόπος # αποτραβηγμένος: secluded life αποτραβηγμένη ζωή

φωτογραφία das rote wien

ουσ α/θ οδοντίατρος [οðο'ndiatros] ο γιατρός που φροντίζει τα δόντια

Άλλαξα οδοντίατρο μετά από χρόνια. Από σκουριασμένους κλίβανους και Roentgen του 1965 έζησα τον θρίαμβο της τεχνολογίας και των καλοσυνάτων ματιών. Μηχανήματα, συνθήκες αποστείρωσης, καθαριότητας και ναι! ακόμα ακόμα ανθρωπιάς. Όπως υπάρχουν άκαρδοι άνθρωποι, υπάρχουν και άκαρδοι οδοντίατροι.. Έχω ένα ερώτημα που με βασανίζει χρόνια, πώς αποφασίζει κάποιος να γίνει οδοντίατρος. Από όλους τους κλάδους πώς γίνεται ένας φοιτητής ιατρικής να διαλέξει αυτό; Επίσης με την προαναφερθείσα αλλαγή έχω να πω κάτι πρωτοφανές:ο καθαρισμός γίνεται και χωρίς αυτόν τον φρικτό γάντζο και τις διαθέσεις δήμιου του Κάπτεν Χουκ που στέκεται μπροστά σου, μέσα σου σχεδόν! Με την Λ. καταλήξαμε ότι οδοντίατρος και γυναικολόγος πρέπει να επιλέγονται με την ηλικία:να είναι νέοι! και να έχουν κέφι, να παραμένουν ενημερωμένοι.
Πάλι καλά που κάποιοι φοιτητές επιλέγουν την οδοντιατρική.. και ας αναρωτιέμαι ποιά βαθύτερη ανάγκη τους σπρώχνει προς τα εκεί..

κορδόνια εποχών

Υπέροχο το κομμάτι Time Passing του Wim Mertens, από την ταινία 'The belly of an architect'. Δυνατή εισαγωγή και μια μελαγχολικά αισιόδοξη μελωδία στο πιάνο καθώς δένεται με τα πνευστά για να σε αφήσει απότομα. Σαν να πέφτεις από χέρια. Μια άηχη ανοιξιάτικη μέρα τον Ιανουάριο με ένα τσούξιμο στα μάτια από την προσπάθεια των βημάτων στην παραγωγική, αισιόδοξη μεριά της ζωής. Ο λήθαργος χτυπά την πόρτα και ενώ 'δεν πρέπει' αυτός κάπως βρίσκει τρόπο να τρυπώσει. Δυσκολία στις γρήγορες αλλαγές-όχι τις μεγάλες, τις γρήγορες, τις απροσδόκητες. Δένεσαι με τις συνθήκες, βρίσκεις ένα τρόπο να λειτουργείς, τον κατακτάς με κόπο και μετά κάτι συμβαίνει, χρειάζεται να πάρεις άλλες αποφάσεις, να συμμορφωθείς στις συνθήκες και μετά από ανάλυση (πραγματικών) δεδομένων να αλλάξεις τρόπο, δρόμο και κίνηση. Το ίδιο μου συμβαίνει με τα παπούτσια, έχω ελάχιστα. Δεν μπορώ να αλλάζω, όταν φοράω ένα, δένομαι με τη μορφή τους, την αίσθηση τους μέσα, τον τρόπο που υιοθετώ να τα περπατήσω, το ύφος που τους δίνω και μου δίνουν. Στιγματίζουν περιόδους στη ζωή μου, μπορώ να ανακαλέσω σημαντικά γεγονότα, ταξίδια, αισθήσεις σε συνδυασμό με τα παπούτσια που φορούσα. Επανάπαυση; Όταν πράγματα αλλάζουν θες να φοράς τα σωστά παπούτσια. Να κοιτάς κάτω και να βλέπεις τη νοητή συνέχεια του κεφαλιού σου. Το καθρέφτισμα της ανάγκης να τρέξεις όταν δοθεί το σύνθημα.



η φωτογραφία είναι από lookbook (βλ: απόλυτα ναρκισσιστικό σάιτ, σχεδόν παιδοφιλικό, από 14+ χρονα ανορεξικά πλάσματα που εντρυφούν στην avant garde πόζα)

wir haben uns total verpasst

+οι άλλοι

Ιστορία 2

-Ξέχασα να σου πω που είμαι.
-Όσο ψάχνεις τόσο θα σε βρίσκω. Θα σε φτάνω.
-Μείνε καλύτερα κοντά σου. Αχ, να το θυμόσουν κάθε μέρα!
Νομίζω ότι είναι φορές που ξεχνάμε. Εγώ ξεχνάω. Εσύ ξεχνάς. Χάνεσαι τόσο που μετά θες μόνο να σκάσεις. Μόνος.


'..ο βαθμός στον οποίο οι άνθρωποι αισθάνονται πιεσμένοι να συνεχίσουν να εκφράζουν ποιοί είναι, τι θέλουν, και τι αισθάνονται είναι σχεδόν ένας δείκτης του φόβου τους για την αδυναμία τους να επιβιώσουν ζώντας κοινωνικά με άλλους ανθρώπους.'
Richard Sennett
(Οι χρήσεις της αταξίας/Προσωπική ταυτότητα και ζωή στην πόλη)

'έλα, γιάπη μη γλείφεις τις κυρίες!'

(Πέτρος Παύλος Ρούβενς-Οι τρεις χάριτες)

χτες

Δύο ταινίες. Σινεμά και μετά κάψιμο στις 3 το πρωί, κοριτσοπαρέα.
Η νήσος, ελληνική κωμωδία, γυρισμένη στη Σίφνο, με κάπως πρωτότυπο σενάριο, απαρτία ηθοποιών των σίριαλ και αστεία που εξαντλήθηκαν γρήγορα. Συνιστώ να δείτε το trailer και την ταινία να την αφήσετε. Επίσης: η Ζέτα Δούκα τι κάνει σε τηλεόραση και κινηματογράφο; Η γυναίκα όχι απλά είναι ατάλαντη, καταρρίπτει κάθε αισθητική αξία. Περιφέρει τα κάλλη της και φοράει με τον χείριστο τρόπο μια πληθωρική περσόνα που καθόλου μα καθόλου δεν της πάει.
Τέλοσπάντων νεξτ ουάν μια σαχλομπουρδίτσα, τα 27 φορέματα, σπίτι πια, με κουβέρτα, διατροφικά ό,τι κάτσει σε απόσταση χεριού και στην οθόνη το όνειρο του γάμου να κυνηγάει γλυκό και ροδαλό θηλυκό που με τη σειρά του κυνηγάει γοητευτικό αφεντικό που θα πραγματώσει σπιτικό, σκύλο, λουλουδάτη ταπετσαρία και γλωσσόφιλα χωρίς γλώσσα. Στα χνάρια της νύφης που τελικά τον έσκασε ενώ κανείς δεν ήθελε να πιεί και έναν νεαρό να παίζει τον ρόλο του κακού δημοσιογράφου που αγαπάει, η ταινία τελικά έδωσε διάλογο από τους λίγους, στον ελληνικό της υπότιτλο.
Ρωτάει η ροδαλή γλύκα τον κακό δημοσιογράφο:
-Τι σ'αρέσει περισσότερο στους γάμους; (What do you like most about weddings?)
κακός δημοσιογράφος απαντάει:
-Να ανοίξω μπαρ (The open bar)

ελάφια στον ήλιο

Βερολίνο. 2009.

έξω έξω ejv

Χαζεύω ό,τι πέρασε και κάπως είχε ξεχαστεί στο πίσω μέρος του μυαλού ή ...μαθαίνω αυτά που ξέφυγαν. Και έρχονται εκπλήξεις από διάφορες χρονιές. (βλ:animal collective)

Ιστορία 1

-Αυτές είναι οι μοναξιές, λοιπόν;
Τόσο διώχνεις μακριά; Εγώ μπορώ κι άλλο!


-Δείξε μου.

(σηκώνεται, κοιτάζει το ταβάνι και τραβάει τη λάμπα με τόση δύναμη ώστε να ραγίσει ο σοβάς σε μικρά μικρά κομματάκια και το καλώδιο να μείνει στο χέρι)

-Τόσο. Όσο θα αντέχω να μην σε βλέπω τις νύχτες.

να τα δέκα

Και ναι έφτασε η στιγμή, παντού τα δέκα, πενήντα, εκατό αγαπημένα κομμάτια, άλμπουμ, μελομακάρονα και ουράνια τόξα της πρόωρης δεκαετίας (του χρόνου πάλι τα ίδια θα λέμε)
:radiohead-idioteque (2001)
:blur-jets (2007)
:milosh-you fill me (2004)
:mum-we have the map of the piano (2002)
:booka shade-cha! (2004)
:bonobo-pick up (2003)
:tom waits-hoist that rag (2004)
:four tet-as serious as your life (2003)
:caribou-pelican narrows (2005)
Φαίνεται μια προτίμηση στο 03 και 04, μάλλον όμως φταίει ότι κάποιοι ήχοι έφτασαν στα αυτιά μου με καθυστέρηση και έμεινα σε αυτά καιρό... Όσα ξεχάστηκαν, θα τα θυμάμαι εγώ.