Υπάρχουν άνθρωποι που τραβάνε τη γη κάτω από τα πόδια σου. Άνθρωποι με ένα εγώ μεγαλύτερο από την ανάσα που παίρνουν. Η παρουσία τους αναιρεί κάθε άλλη εξέλιξη του νου. Παγίδες αυταπάτης σε ένα παιχνίδι κοινωνικής υπεροχής. Αυτοί οι άνθρωποι με κάνουν να ξεχνάω το σπίτι μου. Αλλιώς: εξαϋλώνομαι και γίνομαι ανίσχυρη μπροστά σε αυτό που συνειδητοποιώ μόνο στην απομάκρυνση, κάπως σαν να πίνεις ένα νερό που στη συνήθεια της γεύσης του δεν το κρίνεις. Από όλα αυτά που στη ζωή με τρομάζουν, αυτοί οι άνθρωποι είναι συναγερμός συνείδησης. Η απλότητα δεν ανήκει στα ρήματα που τους συνοψίζουν, έχοντας μια πιστή περιφέρεια γίνονται αυτόχθονες και σύστημα κλειστό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανοί χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα, να ρημάξουν τον κόσμο. Να ρίξουν ένα υπαρξιακό ψύχος που θα ματαίωνει κάθε προσπάθεια για φωτιά.
Κι αν τραβήξεις τις γραμμές στους ανθρώπους με τους οποίους βρέθηκες, σχηματίζεται κάτι που φαίνεται γνώριμο, ένα σχήμα που θυμίζει κάτι πρωτόγονο και παλιό, μια ακέραιη μορφή που κρατά μέσα της μια τάση για πολλαπλάσια. H δύναμη που αναπτύσσεται στην αναγνώριση αυτού του σχήματος είναι το απόσπασμα που υπογραμμίζεις ξανά και ξανά; είναι εκεί που επανέρχεσαι αναζητώντας το πριν και το μετά.
Στο σχήμα αυτό διαστέλλεται ο χρόνος και ορίζει-
Τραβώντας τη γραμμή σε αυτούς τους ανθρώπους
είναι σαν να τραβάς μια πόρτα να ανοίξει ενώ αυτή γράφει ωθήσατε.
πσ: το χάσιμο από εδώ
