χωρίς χώρο μπορώ και σε διακρίνω

 

















Και αν ξεκινούσαμε μια συζήτηση; Πώς θα ήταν; Μια κουβέντα για το όριο, τη μέση, το απόσπασμα. Για την εικόνα και αυτό που είναι από πίσω, αυτό που κρυφοκοιτάς για να βρεις. Αποφεύγοντας τη στιγμή στο περβάζι. Και ίσως αν ήταν ασυναρτησίες να βόλευαν σε μια κατάσταση ημιλήθαργου. Αν έγραφα τις λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό, αν το μέσο έπαιρνε διαστάσεις μυθικές θα γινόταν μια στιγμή σαν τούτη εδώ. Στο παράθυρο, πόδια στο περβαζι και από κάπου να σιγοακούγεται μια όπερα. Η διαφάνεια και ένας τοίχος. Η ιστορία να γράφεται: πεθυμάς αυτό στο οποίο έρχεσαι κοντά, αυτό που αρχικά σε πιάνει απροετοίμαστο/η και έπειτα συνηθίζεις να υπάρχεις κοντά του. Η παρουσία ίσως να μην είναι τόσο μακριά από την απουσία. Είναι το όριο αυτού που είναι και αυτού που δεν είναι, σαν τις μαγικές εικόνες που στη διαδοχή τους γίνονται κίνηση, πρέσβειρες του θολού τοπίου -αυτού που μένει όταν το σούρουπο στην παραλία απομακρύνονται όλοι.
- μια στιγμή θηλυκού ρομαντισμού




πσ: η θαρραλέα φτερωτή Νίκη στο Linz στην Αυστρία, 1977, Haus-Rucker-Co

πρώτα η αφύπνιση

Υπάρχουν άνθρωποι που τραβάνε τη γη κάτω από τα πόδια σου. Άνθρωποι με ένα εγώ μεγαλύτερο από την ανάσα που παίρνουν. Η παρουσία τους αναιρεί κάθε άλλη εξέλιξη του νου. Παγίδες αυταπάτης σε ένα παιχνίδι κοινωνικής υπεροχής. Αυτοί οι άνθρωποι με κάνουν να ξεχνάω το σπίτι μου. Αλλιώς: εξαϋλώνομαι και γίνομαι ανίσχυρη μπροστά σε αυτό που συνειδητοποιώ μόνο στην απομάκρυνση, κάπως σαν να πίνεις ένα νερό που στη συνήθεια της γεύσης του δεν το κρίνεις. Από όλα αυτά που στη ζωή με τρομάζουν, αυτοί οι άνθρωποι είναι συναγερμός συνείδησης. Η απλότητα δεν ανήκει στα ρήματα που τους συνοψίζουν, έχοντας μια πιστή περιφέρεια γίνονται αυτόχθονες και σύστημα κλειστό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανοί χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα, να ρημάξουν τον κόσμο. Να ρίξουν ένα υπαρξιακό ψύχος που θα ματαίωνει κάθε προσπάθεια για φωτιά.
Κι αν τραβήξεις τις γραμμές στους ανθρώπους με τους οποίους βρέθηκες, σχηματίζεται κάτι που φαίνεται γνώριμο, ένα σχήμα που θυμίζει κάτι πρωτόγονο και παλιό, μια ακέραιη μορφή που κρατά μέσα της μια τάση για πολλαπλάσια. H δύναμη που αναπτύσσεται στην αναγνώριση αυτού του σχήματος είναι το απόσπασμα που υπογραμμίζεις ξανά και ξανά; είναι εκεί που επανέρχεσαι αναζητώντας το πριν και το μετά.

Στο σχήμα αυτό διαστέλλεται ο χρόνος και ορίζει-

Τραβώντας τη γραμμή σε αυτούς τους ανθρώπους 

είναι σαν να τραβάς μια πόρτα να ανοίξει ενώ αυτή γράφει ωθήσατε. 

πσ: το χάσιμο από εδώ

γεφυροδα (ο θαυμασμός της προεφηβείας)

Αυτός κουρασμένος, εγώ ορεξάτη και είχε το θεματάκι κάτι προβλήματα. Εκεί είναι που σου έστελνα τα μηνύματα αφενός από βαρεμάρα βαράτε με και ας κλαίω, αφετέρου για το γαργαλητό της φωτεινής οθόνης του κινητού. Η ώρα περνούσε, τα ποτά κατέβαιναν, μέχρι που o εγκέφαλος έφτασε σε επιθυμητά επίπεδα, ό,τι και να μου λες εγώ σήμερα θα κάνω σεξ γουατεβα. Το γλυκό έδεσε και όλα καλά. Όμως ο τυπάκος στο τέλος έβγαλε κάθε ρινίδα καφρίλας του και του αντρικού είδους. Είπαμε τελειώσαμε τη σχολή της σεξουαλικής μεταφεμινιστικής απελευθέρωσης αλλά μανάρι μου ξεκαβάλα και λίγο. Θα γίνω γραφική αν αρχίσω αυτά για τους έλληνες άντρες, σεβασμό και τέτοιες μπαναλιτέ θα χρειαστεί να επικαλεστώ. Από την άλλη αν αποκλείσω αυτές μου λείπει λεξιλόγιο για να εκφράσω το οτιδήποτε. Τα περι γουρουνιού δεν μου κάνουν, το ξέρεις- άρα μένω να κοιτάω το παράθυρο και να φυσάω απέξω τον καπνό.

πσ: αυτή πίσω από την κάμερα είναι η sandy kim

κάπου

Ένα βάρος στο στήθος. Τι να'ναι; Σαν μια πέτρα να στάθηκε, ακούμπησε σχεδόν και κόλλησε εκεί. Και παίρνεις την ανάσα, γεμίζεις σαν το στήθος με φρέσκο αέρα, οξυγόνο το λένε. Λένε ότι κάνει καλό. Είναι που κοιτάς το τώρα και το αύριο- και μια λέξη εγγλέζικη το περιγράφει ωραία: dispatched. Αυτό που είσαι τώρα δεν έχει σχέση με αυτό που ήσουν παλιά και ελπίζεις να μην έχει καμία με αυτό που θα είσαι μετά. Κι όμως ξέρεις τι σε έχει φέρει ως εδώ. Η πέτρα εκείνη είναι αυτή η γνώση. Αυτά που κάνεις ξανά και ξανά, που θες να διώξεις από πάνω και όμως είναι ακόμα εκεί. Εδώ. Bitches of your life. Να 'χαμε δυό εγώ. Εγά θα τα λέγαμε. Και όταν το ένα θα σε κούραζε, να διαλέγες τ'άλλο. Να'σαι μαύρο, να'σαι και άσπρο. Να μην αναθεωρείς, να μην βαριέσαι, να μην βαλτώνεις, να μην κολλάς, να μην είσαι εσύ. Απλά. Μια φορά είχα γράψει: να έγδυνα τον μανδύα της ύπαρξης. Μπρρρρρ.... Κάπου εκεί είναι η αλήθεια. Θα ήταν υπέροχο να πατάγαμε πόουζ εκεί-για ένα διάλειμμα. Να είσαι και για λίγο να μην είσαι, μετά πάλι να είσαι. Τεχνική αστοχία της κατασκευής. Κρίμα που δεν το σκέφτηκε κανείς. Να είσαι υπεύθυνος για την ανάσα που παίρνεις. Ίσως γι'αυτό μας μαγεύουν τα βιβλία, οι ταινίες, η μουσική. Γιατί η εμπειρία τους είναι διακόψιμη.