κάπου

Ένα βάρος στο στήθος. Τι να'ναι; Σαν μια πέτρα να στάθηκε, ακούμπησε σχεδόν και κόλλησε εκεί. Και παίρνεις την ανάσα, γεμίζεις σαν το στήθος με φρέσκο αέρα, οξυγόνο το λένε. Λένε ότι κάνει καλό. Είναι που κοιτάς το τώρα και το αύριο- και μια λέξη εγγλέζικη το περιγράφει ωραία: dispatched. Αυτό που είσαι τώρα δεν έχει σχέση με αυτό που ήσουν παλιά και ελπίζεις να μην έχει καμία με αυτό που θα είσαι μετά. Κι όμως ξέρεις τι σε έχει φέρει ως εδώ. Η πέτρα εκείνη είναι αυτή η γνώση. Αυτά που κάνεις ξανά και ξανά, που θες να διώξεις από πάνω και όμως είναι ακόμα εκεί. Εδώ. Bitches of your life. Να 'χαμε δυό εγώ. Εγά θα τα λέγαμε. Και όταν το ένα θα σε κούραζε, να διαλέγες τ'άλλο. Να'σαι μαύρο, να'σαι και άσπρο. Να μην αναθεωρείς, να μην βαριέσαι, να μην βαλτώνεις, να μην κολλάς, να μην είσαι εσύ. Απλά. Μια φορά είχα γράψει: να έγδυνα τον μανδύα της ύπαρξης. Μπρρρρρ.... Κάπου εκεί είναι η αλήθεια. Θα ήταν υπέροχο να πατάγαμε πόουζ εκεί-για ένα διάλειμμα. Να είσαι και για λίγο να μην είσαι, μετά πάλι να είσαι. Τεχνική αστοχία της κατασκευής. Κρίμα που δεν το σκέφτηκε κανείς. Να είσαι υπεύθυνος για την ανάσα που παίρνεις. Ίσως γι'αυτό μας μαγεύουν τα βιβλία, οι ταινίες, η μουσική. Γιατί η εμπειρία τους είναι διακόψιμη.