ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς

Από το ημερολόγιο της εργασιακής αγανάκτησης. Απόσπασμα.
Σεμινάριο, ημέρα πρώτη, θέμα αξιολόγηση προσωπικού. Τόπος, κεντρικά. Ακροατήριο, εκκολαπτόμενοι νέοι υπαλληλοι σε διευθυντικές θέσεις χαμηλής βαθμίδας. Ομιλητής, υψηλά ιστάμενος διευθυντής. Δεξιότητες επικοινωνίας αγγίζουν το μηδέν, διαβάζει όσα βλέπουμε σε προτζέξιον.
Προς το τέλος της ημέρας: '..και φυσικά όταν υπάρχει σεξουαλική έλξη, θα αξιολογήσετε την υπάλληλο καλύτερα από μια άλλη που δεν είναι εμφανίσιμη. Όταν μια γυναίκα είναι ελκυστική θα την βαθμολογήσετε πιο ψηλά.' Το ακροατήριο τον κοιτάει με ανοιχτό στόμα. Ένας από τους εκκολαπτόμενους: 'τι εννοείτε;' Ο υψηλά ιστάμενος αποκρίνεται: 'όταν είσαι ερωτευμένος με μια γυναίκα, όλα πάνω της τα βρίσκεις τέλεια. Το ίδιο συμβαίνει όταν μια υπάλληλος σου αρέσει σεξουαλικά.'
Δήλωση. Καμία θέση, κανένας συμβουλευτικός τόνος αποφυγής. Δήλωση. Ουδέτερη έκφραση, έλαφρά πονηρό χαμόγελο. Και τελεία.
Άντρες, γυναίκες σε μια ζυγαριά που γέρνει σε ανάκατες κατευθύνσεις. Εκεί υπάρχει μια απόλυτη φυσικότητα να προωθούνται οι Γυναίκες που Αυτός γουστάρει  με όλα τα παρελκόμενα, βλ. ανέλιξη, μισθός, μπόνους.
Ας πηδήξουμε όλοι από μια γέφυρα στον δούναβη ή ας κρυφτούμε για σήμερα κάτω από τα παπλώματα μας.


πσ: η διαφήμιση του θηλυκού εργασιακού δυναμικού από εδώ

βουτιά

Ας γίνουμε ψάρια για λίγο,
να κολυμπάμε αιώνια στη θάλασσα
πάντα με κατεύθυνση τον Νότο,
το νερό να καλύπτει τα σώματά μας
να τα διαστέλλει
να τα σφίγγει
Να μας περιέχει η θάλασσα
και εμείς να μαθαίνουμε
Και οσο τα χέρια όμοια με τα πόδια θα κινούν
θα πλαταίνω σαν τη θάλασσα
(να χωρέσω τα δικά σου μήκη)




πσ: το κορίτσι και ο αφρός από εδώ

για την Μ.

Στα χέρια του γίνομαι μικρό παιδί,

μεταμορφώνομαι σε κουκίδα ύπαρξης

απαλλαγμένη από παρελθόν και μέλλον.

Εγώ γίνομαι η στιγμή

και αυτός μικρός θεός, τόπος λατρείας.

Και ξανά-

γίνομαι κύτταρο, 

πρωτόζωο χωρίς ανάγκες, 

μόνο αναπνέω.

πσ: η μονάδα από εδώ

light-ness

Ο αστικός παραθερισμός είναι μια ιδέα που γεννήθηκε μέσα στην καθημερινότητα που ζούσα πριν μερικά χρόνια. Ήταν στη Βιέννη, ήταν καλοκαίρι και εγώ δούλευα νυχθημερόν σε αρχιτεκτονικούς μικροκόσμους. Το όνειρο των διακοπών έσβηνε πιο πολύ με κάθε ημερολογιακή εβδομάδα και η καρδιά μου χτυπούσε σε θερμοκρασίες άνω των τριανταδύο. Η ανάγκη να βγω από τον εγκλεισμό μαζί με την φανταστική εκείνη εσκέιπισμ παρέα οδήγησε στο κονσεπτ του αστικού παραθερισμού. Αμετάφραστη λέξη, η πιο κοντινή της έννοια στα γερμανικά- urbane Sommerfrische. Και έτσι ζούσα στο σύμπαν της Βιέννης μια διπλή ζωή. Νύχτες και ημέρες τις ζούσα σαν να ήταν διακοπές, σαν να μην με ένοιαζε τίποτα. Σαν να έπαιρνα κρίσιμες ανάσες ανεμελιάς, τας φρένας να συνεχίσουν να είναι σώας. Ο αστικός παραθερισμός σήμαινε χαμόγελα και λευκό κρασί από το μεσημέρι, σήμαινε νύχτες κάτω από τον ουρανό, σήμαινε χορός μέχρι το πρωί, σήμαινε απροειδοποίητα κουδούνια, ήταν ο καπνός κάθε τσιγάρου που ζωγράφιζε καρδιές κάτω από τα αστέρια. Ήταν το παγκάκι κάπου στο ένατο διαμέρισμα το οποίο κάναμε βαρκούλα πλεούμενη και τα σώματα μας παλλινδρομούσαν στα νερά.
Την τελευταία βδομάδα ζω τον χειμερινό αστικό παραθερισμό. Κάθε μέρα και μια έκπληξη, και μια στρώση ευτυχίας σε ένα σώμα που χτίζει ανοσία. Μάζευε, άδραχνε την ευτυχία για να έχεις απόθεμα, κατάγραφε τις ομορφιές σου για να τις έχεις παρακαταθήκη όταν το μυαλό σου αρχίσει τα παιχνίδια. Να βουτάς στο τώρα χωρίς φόβο, να ανοίγεις πορτοπαράθυρα στις ζεστές αγκαλιές και να αγγίζεις τους ανθρώπους γύρω σου.



πσ: τα μπαλόνια είναι πάλι εδώ

αυτοσυγκέντρωση δύο χιλιάδες δεκαπέντε

Καλή χρονιά! Πρώτο ποστ του δεκαπέντε, φορτισμένο με παρακεταμόλη και αντιστάμινα γιατί αυτές οι γιορτές είναι ένα βακτηριδιακό μέσα έξω. Μια μέρα καλά, μια μέρα χάλια. Τρεις μέρες καλά, μια μέρα δουλειά, μια βδομάδα αναρρωτική. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω, αλλά στην επέτειο μήνα από το τελευταίο ποστ, και στην υπόσχεση (ω ναι! υπόσχεση!) που έδωσα στον εαυτό μου να γίνω ένας συνεπής άνθρωπος: γράφω. Να γράφεις χωρίς νόημα για να γεμίζεις γραμμές, τι στο καλό έχει να κάνει με την ιερή υπόσχεση;

Τείνω να πιστέψω ότι βρίσκομαι σε παραλήρημα αυτή τη στιγμή, αυτό των σιροπιών για τον βήχα (στο σάουθπαρκ δεν ήταν ένα επεισόδιο που τα μυξιάρικα γίνονταν χάι σε σιρόπι για το βήχα εξκιουζ μαι λανκουιτζ). Χωρίς οιρμό, χωρίς τη Μούσα μου, πληκτρολογώ. Στο μέσα έξω στα παπλώματα αυτές τις ημέρες πέρασα τον χρόνο μου με διάφορες προσωπικότητες της ασημένιας οθόνης, από την Ρούλα Κορομηλά, τον Christian Bale, μέχρι την MΜ, JFK, RFK, JFK Jr. Χαμός στο κρέβάτι μου, μαξιλάρι μου, πάπλωμα και λαπτοπ μου. Περάσαμε όμορφα αναντίρητα. Ερωτεύτηκα την Μέριλυν και νιώθω σαν τον πρώτο άνρθωπο στη γη που του συμβαίνει αυτό.



πσ: κινούμενη σαν γκιφ στην τελευταία ταινία της. εκπληκτικά δραματική Ρόζλυν στους Μισφιτς.
χιντ: παρατήρησε τα φρύδια..