Αναρωτιέμαι. Πόσα σε απαρτίζουν και πόσα δείχνεις έξω. Όταν οι φόβοι και αμφιβολίες γίνονται εμπόδιο πόσο μπορεί ο άλλος να καταλάβει κάτι για σένα. Αποφασίζω καμιά φορά να στριμώχνομαι σε μια γωνία να μη με βλέπει κανείς. Το ρήμα αποφασίζω είναι ήδη τραβηγμένο, γιατί απλά συμβαίνει. Αλλά ας μιλήσουμε με ψυχολογικούς όρους και αποφάσεις. Για να μην εκτεθώ, απλά τραβιέμαι. Αντιστρέφοντας τα κριτήρια με τα οποία αντιλαμβάνομαι το περιβάλλον, διογκώνω τους όρους με τους οποίους το περιβάλλον δέχεται εμένα.
Μέσα σε πελάγη σκέψεων και προσπαθειών αποδοχής αυτών που είμαι, καταλήγω στα τόσα μου χρόνια να με περνάνε για μικρότερη! Που δεν μου είχε συμβεί ποτέ! Σίγουρη για τον εαυτό μου, πρός τα έξω πάντα, περνούσα παλιότερα για πολύ. Και σήμερα, η εμπειρία προηγούμενων χρόνων με εμφανίζει πιο κορίτσι από ό,τι είμαι. Ασυνάρτητες σκέψεις.Ή όχι και τόσο. Είναι η ανάπαυλα που κοσκινίζει τα γεγονότα μιας ημέρας μέσα από ένα χωνί και σουρώνει το ζουμί. Όταν κουνάς το μπουκάλι το περιεχόμενο γίνεται ενιαίο, το ανακατεύεις περιοδικά και νάτο το ρόφημα σε διάφανο ποτήρι με χρωματιστό καλαμάκι. Όταν το αφήσεις κάθεται κάτω το ίζημα, το συστατικό που δίνει τη γεύση. Ζάχαρη, λεμόνι, μέλι. Εσύ, εγώ, οι άλλοι.
πσ:
daataajewellery
