anfitriona

Χτες άνοιξα το σπίτι μου. Ήρθαν φίλοι, μαγειρέψαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, βαρεθήκαμε, ακούσαμε μουσική και ιστορίες. Αφορμή, γενέθλια και καλωσορίσματα. Η θέση της οικοδέσποινας μου χαρίζει μια φοβερή έξαψη, γίνομαι αεικίνητη με όλες τις αισθήσεις σε υπερδιέργεση. Είναι όλοι καλά, έχουν όλοι να πιούν, έχει ζέστη, έχουμε πήξει στο τσιγάρο, θέλει κανείς νερό. Να νιώσω τι θέλουν οι αγαπημένοι πριν καν το πουν. Άχριστη λοιπόν υπεύθυνη της χαράς των φίλων, ζω την κάθε στιγμή φοβερά ενεργητικά, σχεδόν υστερικά. Και τα ποτήρια γεμίζουν, και το φαγητό φτάνει στο τραπέζι και όλα πάλι ξανά από την αρχή. Στο συμμάζεμα έκανα την εξής διαπίστωση- λατρεύω τα άπειρα μπουκάλια μετά από το δείπνο. Τα μαζεύεις, ίσα που χωράνε στη γωνιά που έχεις αρχικά υπολογίζει και στριμώξει, για να ανακαλύψεις άλλο ένα και άλλο ένα κρυμμένο πίσω από τις κατσαρόλες. Και κάνεις πολλαπλά την συγκινητική κίνηση, να σηκώνεις του μπουκαλιού στο ύψος των ματιών. Για να διαπιστώσεις- άλλο ένα άδειο.
Περάσαμε υπέροχα.


πσ: στα ισπανικά η οικοδέσποινα λέγεται anfitriona.
πσ: ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της από εδώ

τα νέα σου τα πρωινά

Ξυπνάς το πρωί με εκείνη την αβασταχτη δυσκολία του πρωινού σώματος, της μάζας του ύπνου που έχεις γίνει. Ακούς το ξυπνητήρι και κάνεις τρεις σβούρες γύρω απο τον εαυτό, αυτόν που αρχίζει να αποκτά μνήμες συνείδησης. Καθώς το μάτι συνηθίζει την εποχή του χρόνου, αποσπάς το μυαλό απο τον ύπνο με το πλάνο του πρωινού: τρέξιμο! Για μερικά λεπτά διχάζεσαι, ζυγιάζεις, παίζεις με επιχειρήματα για να καταλήξουν όλα στο δίλημμα: έξω/Ανταρκτική - μέσα/παράδεισος. Άτιμα πούπουλα που σε σκεπάζουν. Και εκείνη τη στιγμή που αποφασίζεις να αφήσεις τις χήνες να ζεσταίνουν το στρώμα, ζεις μια γλυκιά πολύ προσωπική ηδονή υπερηφάνιας. Με αυτήν την περηφάνια για κουκούλα σέρνεσαι στο μπάνιο, πλένεις τον ύπνο από τα μάτια, πίνεις ένα ποτήρι νερό στην υγειά σου -αν μη τι άλλο για τρέξιμο θα πας- και συνεχίζεις το μηχανικό τραμπάλισμα. Κοιτάς έξω-ντύνεσαι, κοιτάς έξω-ντύνεσαι, απορείς με την αποφασιστικότητά σου-ντύνεσαι. Κλειδιά, αθλητικά και έξω.  Περπατάς μισοκοιμισμένα ενώ το δέρμα σου ριγά στις νέες θερμοκρασίες. Δειλά δειλά μην ξυπνήσεις απότομα συκώτι και νεφρά, αρχίζεις να τρέχεις. Το σώμα σου θέλει τον χρόνο του. Σχεδόν σε ένα τέταρτο της πρωινής εκείνης ώρας φεύγει η σκουριά και έρχεται η πολυπόθητη ελαστικότητα. Τα πόδια σου ξανοίγουν, η καρδιά σου ανταποκρίνεται, το στήθος ξαλαφρώνει. Υπέροχος χρόνος, είσαι πια σε σταθερή κίνηση, ενώ παράλληλα σκέψεις έρχονται, κάποιες τις κρατάς, κάποιες τις διώχνεις, κάποιες τις τρέχεις. Και εκεί βρίσκεις την ομορφιά: τρέχεις τις σκέψεις σου, την εβδομάδα σου, το άγχος, τη χαρά και τις έννοιες σου, τις βάζεις στον δρόμο και τις τρέχεις. Στο ζενίθ σου ζεις μόνο την ανάσα σου, οι ενδορφίνες σού κλείνουν το μάτι: όλα καλά. Κοιτάς το ρολόι, ρίχνεις τον ρυθμό, έχει έρθει η ώρα να πάρεις τον δρόμο του γυρισμού και να ακολουθήσεις όλα τα στρέτσινγκ τιπς που σου έχει πει το ιντερνετ. Αυτό ήταν. Ανοίγεις την πόρτα και είσαι σπίτι.


πσ: το φαν φιτ κοριτσι απο εδώ