Πήγα στο θέατρο. Και είδα ένα έργο που το λένε Αλεπού. Είδα έναν μονόλογο που όλο με ρώταγε αν είμαι η αλεπού ή είμαι το θύμα. Η Αλεπού είναι για αυτούς τους τριαντάρηδες που δεν κάνουν τη ζωή προάστιο, σπίτι, οικογένεια, αυτοκίνητο, αλλά ζουν την ηδονιστική εκδοχή, δουλεύουν, ψάχνουν καλά πάρτι, θέλουν να πηδήξουν, να ταξιδέψουν, να βγουν στα πάρκα. Και θαρρώ πώς αν μια λέξη χαρακτηρίζει εμάς, την γενιά των 80ς είναι η ευχαρίστηση, the pleasure.
Γεννηθήκαμε ξέγνοιαστα, γιατί άλλοι απάλλαξαν τους ώμους μας από τις έννοιες κι εμείς αλαφρύναμε σαν τα μπαλόνια. Και αποκτήσαμε χίλιες κατευθύνσεις να διαλέγουμε. Τα μυαλά μας ανάλαφρα, τα σώματά μας αμάθητα, περνάμε κρίσεις, μπερν άουτ, διαδοχικές τελετουργίες αυτοπραγμάτωσης και υπαρξιακά αδιέξοδα. Και ίσως το βαρόμετρο είναι ποιός νιώθει την μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τις 365 μέρες του. Ποιά κατάφερε να συρρικνώσει τις μέρες που γυαλίζει λιγότερο;
πσ: η ενστανέ, η αλεπού. το λινκ από εδώ
