Και αν ξεκινούσαμε μια συζήτηση; Πώς θα ήταν; Μια κουβέντα για το όριο, τη μέση, το απόσπασμα. Για την εικόνα και αυτό που είναι από πίσω, αυτό που κρυφοκοιτάς για να βρεις. Αποφεύγοντας τη στιγμή στο περβάζι. Και ίσως αν ήταν ασυναρτησίες να βόλευαν σε μια κατάσταση ημιλήθαργου. Αν έγραφα τις λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό, αν το μέσο έπαιρνε διαστάσεις μυθικές θα γινόταν μια στιγμή σαν τούτη εδώ. Στο παράθυρο, πόδια στο περβαζι και από κάπου να σιγοακούγεται μια όπερα. Η διαφάνεια και ένας τοίχος. Η ιστορία να γράφεται: πεθυμάς αυτό στο οποίο έρχεσαι κοντά, αυτό που αρχικά σε πιάνει απροετοίμαστο/η και έπειτα συνηθίζεις να υπάρχεις κοντά του. Η παρουσία ίσως να μην είναι τόσο μακριά από την απουσία. Είναι το όριο αυτού που είναι και αυτού που δεν είναι, σαν τις μαγικές εικόνες που στη διαδοχή τους γίνονται κίνηση, πρέσβειρες του θολού τοπίου -αυτού που μένει όταν το σούρουπο στην παραλία απομακρύνονται όλοι.
- μια στιγμή θηλυκού ρομαντισμού
πσ: η θαρραλέα φτερωτή Νίκη στο Linz στην Αυστρία, 1977, Haus-Rucker-Co
