αυτοσυγκέντρωση δύο χιλιάδες δεκαπέντε

Καλή χρονιά! Πρώτο ποστ του δεκαπέντε, φορτισμένο με παρακεταμόλη και αντιστάμινα γιατί αυτές οι γιορτές είναι ένα βακτηριδιακό μέσα έξω. Μια μέρα καλά, μια μέρα χάλια. Τρεις μέρες καλά, μια μέρα δουλειά, μια βδομάδα αναρρωτική. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω, αλλά στην επέτειο μήνα από το τελευταίο ποστ, και στην υπόσχεση (ω ναι! υπόσχεση!) που έδωσα στον εαυτό μου να γίνω ένας συνεπής άνθρωπος: γράφω. Να γράφεις χωρίς νόημα για να γεμίζεις γραμμές, τι στο καλό έχει να κάνει με την ιερή υπόσχεση;

Τείνω να πιστέψω ότι βρίσκομαι σε παραλήρημα αυτή τη στιγμή, αυτό των σιροπιών για τον βήχα (στο σάουθπαρκ δεν ήταν ένα επεισόδιο που τα μυξιάρικα γίνονταν χάι σε σιρόπι για το βήχα εξκιουζ μαι λανκουιτζ). Χωρίς οιρμό, χωρίς τη Μούσα μου, πληκτρολογώ. Στο μέσα έξω στα παπλώματα αυτές τις ημέρες πέρασα τον χρόνο μου με διάφορες προσωπικότητες της ασημένιας οθόνης, από την Ρούλα Κορομηλά, τον Christian Bale, μέχρι την MΜ, JFK, RFK, JFK Jr. Χαμός στο κρέβάτι μου, μαξιλάρι μου, πάπλωμα και λαπτοπ μου. Περάσαμε όμορφα αναντίρητα. Ερωτεύτηκα την Μέριλυν και νιώθω σαν τον πρώτο άνρθωπο στη γη που του συμβαίνει αυτό.



πσ: κινούμενη σαν γκιφ στην τελευταία ταινία της. εκπληκτικά δραματική Ρόζλυν στους Μισφιτς.
χιντ: παρατήρησε τα φρύδια..