Ο αστικός παραθερισμός είναι μια ιδέα που γεννήθηκε μέσα στην καθημερινότητα που ζούσα πριν μερικά χρόνια. Ήταν στη Βιέννη, ήταν καλοκαίρι και εγώ δούλευα νυχθημερόν σε αρχιτεκτονικούς μικροκόσμους. Το όνειρο των διακοπών έσβηνε πιο πολύ με κάθε ημερολογιακή εβδομάδα και η καρδιά μου χτυπούσε σε θερμοκρασίες άνω των τριανταδύο. Η ανάγκη να βγω από τον εγκλεισμό μαζί με την φανταστική εκείνη εσκέιπισμ παρέα οδήγησε στο κονσεπτ του αστικού παραθερισμού. Αμετάφραστη λέξη, η πιο κοντινή της έννοια στα γερμανικά- urbane Sommerfrische. Και έτσι ζούσα στο σύμπαν της Βιέννης μια διπλή ζωή. Νύχτες και ημέρες τις ζούσα σαν να ήταν διακοπές, σαν να μην με ένοιαζε τίποτα. Σαν να έπαιρνα κρίσιμες ανάσες ανεμελιάς, τας φρένας να συνεχίσουν να είναι σώας. Ο αστικός παραθερισμός σήμαινε χαμόγελα και λευκό κρασί από το μεσημέρι, σήμαινε νύχτες κάτω από τον ουρανό, σήμαινε χορός μέχρι το πρωί, σήμαινε απροειδοποίητα κουδούνια, ήταν ο καπνός κάθε τσιγάρου που ζωγράφιζε καρδιές κάτω από τα αστέρια. Ήταν το παγκάκι κάπου στο ένατο διαμέρισμα το οποίο κάναμε βαρκούλα πλεούμενη και τα σώματα μας παλλινδρομούσαν στα νερά.
Την τελευταία βδομάδα ζω τον χειμερινό αστικό παραθερισμό. Κάθε μέρα και μια έκπληξη, και μια στρώση ευτυχίας σε ένα σώμα που χτίζει ανοσία. Μάζευε, άδραχνε την ευτυχία για να έχεις απόθεμα, κατάγραφε τις ομορφιές σου για να τις έχεις παρακαταθήκη όταν το μυαλό σου αρχίσει τα παιχνίδια. Να βουτάς στο τώρα χωρίς φόβο, να ανοίγεις πορτοπαράθυρα στις ζεστές αγκαλιές και να αγγίζεις τους ανθρώπους γύρω σου.
πσ: τα μπαλόνια είναι πάλι εδώ
No comments:
Post a Comment